பனி மலைகளினூடே… ஒரு பயணம்.

          
          கடந்த நான்கு மாதமாக நிறைய பனி ம‌ழை பொழிந்ததால் மலைகள் எல்லாம் எவ்வளவு அழகாக இருக்கும் என்று மனதில் கற்பனையாய் காட்சிகள் விரிய ஜனவரி மாதமே போகலாம் என்று நினைத்திருந்தும் அதிகபட்ச பனியால் மலை பாதைகள் எல்லாம் மூடி இருந்ததால் அப்போது செல்வது பாதுகாப்பானது அல்ல என்று நினைத்து, சென்ற மாதம்தான் போய் வந்தோம்.

750m altitudeல் உள்ள Castellane என்ற ஊருக்கு மலைப்பாதைகளின் வழியே சென்றடைந்தப் பின் மீண்டும் அங்கிருந்து 1600m altitudeல் இருக்கு அழகான பனி பிரதேசமான‌ Vauplane போய் சேர்ந்தோம்.

பொதுவாக இதுபோல 100 அல்லது 150கிமீ தொலைவில் உள்ள இடங்களுக்கு செல்வது என்றால் காலையிலேயே கிளம்பி சென்று, இரவு வீடு திரும்பிவிடுவது வழக்கம். ஆனால் இம்முறை ஞாயிறு மதியம் சாப்பிட்டு முடித்ததும். "இன்னிக்கு கிளைமேட் ரொம்ப நல்லா இருக்கு. போயிட்டு வரலாமா?" என்றார் என்னவர். சென்று வர வெறும் ஐந்து மணி நேர பயணம்தானே என்று நினைத்து "ஓகே போயிட்டு வரலாம்" என்று சந்தோஷமுடன் கிளம்பினேன்.
'மறக்காம கேமிரா எடுத்து வச்சுகிட்டியா?'..... என்னவர்.
'ம்ம்... அத மறப்பேனா!....... இது நான்.

உயரத்தில் ஏற ஏற கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை மலைகள் எல்லாம் வெள்ளை நிறத்தில் காட்சியளித்தது. வழக்கம்போல அழகான இடங்களை பார்த்ததும் போட்டோ எடுக்க ஆரம்பித்தேன். முதல் இரண்டு போட்டோ நன்றாக வந்தது. அடுத்த படம் எடுக்க ஆன் பட்டனை அழுத்த, charge battery என்றது. என்ன கொடுமை இது என்று நினைத்துக்கொண்டு இருக்கும் போதே கேமிரா சுத்தமாக நின்று விட்டது.

ச்ச என்ன இப்படியாகிவிட்டதே..."நிறைய போட்டோஸ் எடுக்கலாம்ன்னு எவ்வளவு ஆசையோட வந்தேன்"......என்று என் புலம்பல் தொடர‌, என்னவர் என்னை நன்கு அறிந்தவராய் "இப்ப என்ன, blogல போட போட்டோஸ் வேணும் அவ்வளவுதான. என் மொபைல எடுத்துக்கலாம்" என்றார். என்னதான் அவரோட மொபைளில் அழகா போட்டோக்கள் எடுக்கலாம் என்று மனது சமாதானம் ஆனாலும் Sony cyber-shot போல வருமா? என்ற கேள்வி எனக்குள்!

உச்சியை அடைந்த போது சுற்றிலும் பனி. நீல நிற வானமும் வெள்ளை மலைகளும் சூப்பர் கலர் காம்பினேஷனில் பார்ப்பதற்கு அத்தனை அழகாக இருந்தது.

அந்த அழகினை ரசித்துக்கொண்டிருந்த என் கவனத்தை கவர்ந்தான் ஒரு ஐந்து வயது சிறுவன். மேலிருந்து skatingல் மிக வேகமாக வளைந்து நெளிந்து இறங்கி கொண்டு இருந்த அவனை பார்த்து நான் பயந்தே போனேன். ஆனால் அவனோ அவன் அப்பா அம்மாவோ எந்த பயமுமின்றி அவர்கள் முன்னால் இறங்க பின்னாலே அச்சிறுவனும் குறிப்பிட்ட நிறுத்தும் இடத்திற்கு வந்ததும் மிகச்சரியாக ஸ்லோ செய்து நிறுத்திய அவனை கண்டு வியந்தேன். வருங்கால Championனை இப்போதே பார்த்துவிட்ட சந்தோஷம் எனக்கு! நமக்கு தெரியலைன்னாலும் செய்பவர்களை பார்த்து திருப்தி கொள்ள‌ வேண்டுமல்லவா... அப்படிதான் வெகு நேரமாக விளையாடிக் கொண்டிருந்த அந்த சிறுவனை ஆர்வத்துடன் (கொஞ்சம் பயத்துடனும்) பார்த்து ரசித்தேன்.

சூரியனின் வெப்பம் குறைய ஆரம்பித்ததும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அங்கிருந்தவர்கள் ஒருவர்பின் ஒருவராக கிளம்பத்தொடங்கினர். நாங்களும் நிறைய புகைப்படங்கள் எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு கீழ் இறங்க ஆரம்பித்தோம். சிறிது தூரம் இறங்கியபின் காருக்கு பெட்ரோல் போடணும் என்றார் என்னவர். சரி பனி சிகரங்களில் இருந்து இறங்கிய உடன் ஒரு சின்ன கிராமம் வரும் அங்கே போட்டு கொள்ளலாம் என்று எதிர்ப்பார்த்து சென்ற எங்களுக்கு பெரிய ஏமாற்றம். இருந்த இரண்டு பெட்ரோல் ஸ்டேஷனும் சண்டே என்பதால் மூடப்பட்டிருந்தது. ஆனால் ஒரு இடத்தில் மட்டும் கிரிடிட் கார்ட் செல்ப் சர்வீஸ் என்று இருந்தது. எங்கள் நேரம் சரியில்லையோ என்னவோ அங்கிருந்த சர்வீஸ் சிஸ்டம் சரியாக நடக்காமல் போனது. ரிசர்வரில் இருக்கும் பெட்ரோலில் எப்படியும் கீழே இறங்கி விடலாம் என்றார் என்னவர். காரில் ‘Fuel warning’ லைட் எரிய ஆரம்பித்து எச்சரிக்கை கொடுத்த நேரமது.

எப்போதும் எதையாவது பேசிக்கொண்டிருக்கும் நான் அமைதியாக வந்தது அவ‌ருக்கு எப்படி இருந்ததோ தெரியவில்லை. ‘ஏன் அமைதியா வர? பயமா இருக்கா? கவல படாத எப்படியும் மலைகளில் இருந்து கீழ இறங்கும் வர பெட்ரோல் இருக்கும்... ’என்றார். கார் வேகமெடுத்தாலோ அல்லது வழியை தவறவிட்டு சுற்றி கொண்டு வந்தாலோ அதிகமா பெட்ரோல் செலவாகிவிடும் என்று மிக நிதானமாக ஓட்டிக் கொண்டு வந்தார். (இதுப்போல தொலைதூர பயணம் என்றால் அதற்கு முன்தினமே டேன்க் ஃபில் பண்ணிக்கொள்வார். ஆனால் அன்று திடீரென்று கிளம்பியதால் அதை கவனிக்க தவறிய‌தால் வந்த டென்ஷன் இது)

சூரியன் முற்றிலும் மறைந்து போய் இருள் பரவ‌ எனக்கு மீண்டும் பயம் வந்து ஒட்டிக்கொண்டது. எப்படியாவது கீழே இறங்கும் வரையிலாவது பெட்ரோல் இருக்க வேண்டுமே என்று மனதில் வேண்டிக்கொண்டே வந்தேன். ஒருவழியாக மலைப்பாதைகளில் இருந்து இறங்கி மனித நடமாட்டமுள்ள சராசரி உலகிற்கு நுழைந்ததும் தான் எனக்கு நிம்மதியானது. இறங்கிய உடன் எதிர் பட்ட முதல் petrol stationல் பெட்ரோல் போட்டதும் தான் என்னவர் முகத்திலும் சின்ன சிரிப்பு வந்தது. இத்த‌னை நேரம் அவருக்குள்ளும் பயம் இருந்து இருக்கிறது என்று அந்த சிரிப்பில்தான் தெரிந்த‌து.

‘எதையுமே பிளான் பண்ணாம பண்ணா இப்படிதான்..’ இது நான்!
‘ஆமாமா, இனிமே ஒழுங்கா "பிளான்" பண்ணி போயிட்டு வருவோம்’ என என்னவர் சொல்ல சற்று முன்னால் இருந்த பயம் எல்லாம் போய் அன்று பார்த்த அழகிய காட்சிகள் கண்முன்னே வர அதைப்பற்றி பேசிக்கொண்டே சந்தோஷத்துடன் வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.

Stade de Vauplane

In Summer........

 


In Winter.........

மேலும் புகைப்படங்கள் அடுத்த பதிவில்........